Abocada al abismo

Mi destino irremediablemente me persigue y me veo abocada al abismo, en una encrucijada que me acobarda, que me va matando por dentro, que siento que acabará conmigo… las decisiones tomadas en nuestra andadura en la vida, tarde o temprano acaban pasándonos factura… el escoger un camino sabiendo que es el equivocado, hace que las curvas cada vez se vuelvan más cerradas y nos quedemos sin poder de maniobra.


El equivocarnos nos hace aprender, aunque sea demasiado tarde, porque estoy convencida que para mi, ya es demasiado tarde. Ojala y la experiencia vivida al menos sea una base para educar a mi hija algo mejor… si es que puedo llegar a educarla…
Noto como me rompen por dentro cada vez que siento que me la van a intentar separar ni que sean 15 días de mi lado… no puedo, me niego… Y para no pasar por eso, trago y me voy muriendo por dentro… y esa muerte lenta y progresiva, acaba con mis sueños e ilusiones, con mis pensamientos de un futuro mejor. Quizás si para ella, pero no para mí…

Pero cuando es el bienestar de un hijo el que está por medio, ¿no pasamos por todo?... no quiero pasar por todo, pero veo ante mí un camino tan negro, tan frío y tan desolador… No puedo ni que sea un día estar sin ver su cara, olerla, sentirla y besarla… como renunciar a 15 días de su compañía… no puedo, se me rompe en trozos el corazón…

Y lloro y grito y me desespero, y el frío de la noche me hace entumecer y no pensar, porque hay momentos que solo quiero eso… dejar de pensar… me estoy volviendo loca por tanto pensar, y hacerse entender es tan difícil…

Hoy no es un buen día para nada… ni siquiera para escribir

Comentarios

  1. La vida es compon de camins, d'encreuaments... de tries sovint encertades i sovint equivocades.. però l'únic que ens diferència als uns i als altres és l'elecció que fem... i sigui quina sigui és la nostra i no te per què ser equivocada... siplement ens marca un camí diferent i, moltes vegades, l'elecció que sembla marcar el camí més difícil sol ser en realitat la correcta...
    Et veig en un d'aquests encreuaments, en un què fa mal, que et toca el més intim i el que més t'estimes (el que més estimem tots els que tenim fills)...
    Només et puc dir que ànims, que seguiras endavant i que, encara que costi de veure, estic segur que tens gent al costat per donar-te suport.
    Una forta abraçada i ànims... molts ànims!!!

    ResponderEliminar
  2. Saps que passa estimat amic meu? que quan està per mig el més gran que tenim a aquest món (com tu ben dius) es quan més mal fa... i quan les solucions es veuen més difícils i complicades.
    Gràcies per l'abraçada, no saps quanta falta em fa.

    ResponderEliminar
  3. El destino esta escrito, el abismo tiene fin, el camino marcado y las baldosas amarillas puestas para ser pisadas.
    Las encrucijadas acaban y el camino recto aunque tortuoso un día empezara para nosotros.
    Los errores son muchos, pero también los aciertos… y a veces… el destino depara el que los sueños se cumplan.
    Ojala pudiera hacer mas, ojala pudiera estar mas… pero un día…estaré en disponibilidad de hacer y estar… y ese día no tendrás miedos, ni abra lloros mas que de felicidad.

    ResponderEliminar
  4. Lo que aquí te pueda decir no va a aliviar tu sufrimiento. Lo que siento que te puedo decir es, estoy segura, ese pensamiento que compartimos y que las dos nos decimos en esa comunicación tan especial que tenemos. No hacen falta más palabras para que sepas que aquí estoy y aquí estaré... compartiendo risas y lágrimas.

    Hay algo que nunca nadie podrá quitarte y es que ese amor que os une será hasta el final de vuestros días y ahí nadie puede mandar lo contrario, por muy juez que sea.

    ResponderEliminar
  5. Hola!!! un lujo poder leerte, me ha encantado todo, me quedo con la primera para dejarte este comentario, me hace sentirme más cerca de ti de tu forma de escribir.
    Un besazo
    Soy pitusa o gata negra, según donde me leas

    ResponderEliminar
  6. Hacia mucho que no pasaba por aqui, tb quiza siento por dentro ese jardin prohibido lleno de rosas con espinas y que me ha dejado el cuerpo lleno de arañazos sangrantes....

    No dudes que el fin nunca es cuando nosotros creemos, no dudes que de todo se aprende y no te prives de sentir de llorar y de sufrir ......tambien forma parte de la condición humana.

    Pecado_

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Deseo... deseo... deseo...

Ascensor !!!

No estés triste